معرفی فلفل سیاه و سفید و خواص درمانی آن - بلندانیوز

نویسنده: صمصام صانعی

سابقاً تصور می شد فلفل سیاه و فلفل سفید هر یک میوه درختچه ای جداگانه می باشند در صورتیکه هر دو میوه یک درختچه هستند. فلفل سیاه و فلفل سفید هر کدام به روش خاصی تهیه می شوند و به شکل دانه در بازار عرضه می گردند.

توجه:

با توجه به اینکه فلفل سیاه و سفید از خواص دارویی برخوردار می باشند ولی در طب سنتی برای درمان بیماری ها توصیه نمی شوند.

نام علمی گیاه:

Piper nigrum L.، نام فرانسه Poivre noire و نام انگلیسی آن Black pepper plant می باشد. نام های دیگر آن به فارسی، عربی و در کتب طب سنتی، فلفل سیاه، فلفل سفید، فلفل اسود، پلپل سیاه و پلپل سفید نامیده شده است.

تیره گیاه:

فلفل Piperaceae

نوع گیاه:

بوته یا درختچه

مشخصات ظاهری:

درختچه ای است بالارونده، خودرو و نیمه انگلی به ارتفاع حدود دو متر با ساقه ای نیمه چوبی، قطر ساقه به ضخامت یک انگشت و ریشه های آن ساقه خیز که به وسیله همین ریشه ها به درختان و گیاهان مجاور خود برای ادامه زندگی اتصال پیدا می نماید. برگ های آن منفرد، پهن، دراز و نوک تیز و گل های آن سفید و مجتمع به صورت نوعی سنبله به نام شاتون می باشند. میوه اش مدور، چروکیده، کوچکتر از نخود، ابتدا به رنگ سبز و پس از رسیدن قرمز تیره و طعم آن به شدت تند است که بر روی محور گل آذین به وجود می آید و پس از رسیدن کامل به صورت خوشه ای از ساقه جدا می گردد.

بیشتر بخوانید: فلفل pepper

فلفل سیاه:

میوه های خشک شده گیاه است که قبل از رسیدن کامل از درخت چیده می گردد. خشک کردن آنها، با گستردن میوه ها به شکل یک قشر نازک در مقابل گرمای خورشید صورت می گیرد و یا آنکه در دستگاه مخصوص، تحت اثر گرمای ملایم، این عمل انجام می گردد. سپس آن را آسیاب نموده و به صورت گرد در می آورند. بر اثر خشک شدن هم، میوه ها تدریجاً رنگ تیره و برون بر چین دار پیدا می کنند.

فلفل سیاه:

میوه کاملاً رسیده گیاه است که با قرار دادن آنها در آب به دست می آید. بدین طریق که میوه های رسیده را در کیسه هائی ریخته، آنها را در داخل سبدی جای می دهند و در راستا جریان آب به مدت 4 روز می گذارند. بعداً کیسه ها را خارج نموده آنها را می فشارند تا با این عمل، قسمت گوشتدار میوه به کلی از بقیه جدا گردد. سپس بقیه را از درون کیسه خارج نموده خشک می کنند و تحت نام فلفل سفید در معرض استفاده قرار می دهند. فلفل سفید، رنگ خاکستری روشن مایل به سفید دارد. بوی آن کمتر ولی تندی آن از فلفل سیاه زیادتر است.

طبیعت:

طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن خیلی گرم و خشک است.

رویش جغرافیایی:

در هند انتشار دارد و به صورت پرورشی در برخی از کشورهای مجاور هند کاشته می گردد.

ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در فلفل:

اسانس روغنی فرّار و آلکالوئیدهایی به نام چاویسین، پی پرین، پی پریدین، پی پرتین و غیره در آن تشخیص داده شده است.

بخش مورد استفاده:

میوه (دانه)

نحوه مصرف:

به صورت ادویه جات در صنایع غذایی مصرف می گردد.

خواص درمانی:

محرک اشتها، قبض کننده، آنتی اکسیدان، عطسه آور، تحریک کننده پرزهای چشایی، آنتی باکتریال و خوشبو کننده می باشد. ضمناً برای انزال زودرس، سرماخوردگی، دردهای روماتیسمی و ورم مفاصل هم مفید است.

منبع مقاله :

صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.

منبع: راسخون