سرگذشت تکان دهنده ملوان ایرانی آزاد شده

به گزارش بلندانیوز، خبرگرزاری ایسنا: موقعی که اسیر شد 90کیلوگرم بود، حالا 48 کیلوگرم است. یک مشت استخوان با یک روکش پوست. تمام آن چیزی است که از محمد شریف پناهنده 40 ساله، یکی از 21 صیادی که حدود پنج سال پیش اسیر دست دزدان دریایی سومالی شد، باقی مانده است.

سرگذشت تکان دهنده ملوان ایرانی آزاد شده

آن قدر ضعیف شده و در شوک است که اسماعیل برادرش از ما می خواهد با او مختصر مصاحبه کنیم. او سه شنبه هفته گذشته از چنگال سارقان دریایی سومالی آزاد شد.

محمد شریف از نحوه نجات خود و سرنوشت صیادانی می گوید که خانواده های شان پنج سال است از آن ها بی خبرند.

آقای پناهنده! تبریک می گویم دوباره به وطن برگشتید. چه حسی دارید؟

فکرش را نمی کردم زنده بمانم و دوباره به کشورم برگردم. خواست خداوند و حمایت های بی دریغ مسؤولان کشورم بودکه آزاد شدم.

از حس لحظه اول اسارت بگویید که اسیر سارقان دریایی شدید.

همه چیز را تمام شده می دانستیم و به این نتیجه رسیده بودیم که دیگر به ایران برنمی گردیم. همه مسلح بودند و هر لحظه ممکن بود به دست آن ها کشته شویم.

جایی که نگهداری می شدید، کجا بود؟

نزدیک یک قبیله و در جنگلی بود که روز ها به خاطر آفتاب شدیدش خیلی اذیت می شدیم. افراد قبیله به سارقان می گفتند خانواده این ها پول ندارند که پرداخت نمایند و از آن ها خواسته بودند به ما غذا بدهند. سارق ها امکانات زیادی داشتند، اما به ما نمی دادند.

یعنی غذا هم به شما نمی دادند؟

نه غذا، نه آب و نه دارو و بهداشت. امروز صبح غذا می دادند تا صبح روز بعد. مقدار خیلی کمی برنج می دادند که در آب می جوشاندیم و می خوردیم. به خاطر نداشتن غذای کافی، هر 15 روز یک بار اجابت مزاج داشتیم. بعضی وقت ها از شدت گرسنگی حتی نمی توانستیم صحبت کنیم. برگ درختان را می خوردیم که خیلی تلخ بود و نمی توانستیم طعم شان را تحمل کنیم. سارقان دریایی که می دیدند برگ می خوریم، به ما شلیک می کردند.

وقتی سردمان می شد، یک گونی به ما می دادند تا بکشیم روی مان و گرم شویم. دو نفر دو نفر ما را با زنجیر و قفل به هم بسته بودند و به همین دلیل نمی توانستیم راحت بخوابیم. یک سال و هفت ماه همین وضعیت را داشتیم.

برای اجابت مزاج مشکل نداشتید؟

چون زنجیرمان را باز نمی کردند، کمی آن طرف تر چاله کوچکی می نمایدیم و اجابت مزاج می کردیم. آب هم که نداشتیم حمام کنیم. سه سال تمام یک لباس تن مان بود. بعضی وقت ها که از عرق خیس می شد، از تن مان در می آوردیم، خشک می کردیم و دوباره می پوشیدیم. به خاطر این شرایط به شدت بیمار شده بودم.

بیماری تان چه بود؟

به خاطر جیره غذایی نامناسب، فشار های روحی و روانی و کم خونی، بیمار شده بودم. رفتارشان با ما بسیار بد بود. صبح که می شد، مثل طلبکار ها جلوی مان می نشستند. تلفن همراه به ما می دادند و می گفتند به خانواده، دولت ایران، سازمان ملل یا هر کشور دیگری زنگ بزنید و بگویید برای مان پول بفرستند تا شما را نکشیم.

تا می خواستیم حرف بزنیم، چند خشاب گلوله دوروبرمان خالی می کردند یا با با قنداق سلاح به بدن و پاهای مان ضربه های شدید می زدند. اگر خانواده مان جواب نمی داد، به سمت ما تیراندازی می کردند. می گفتند شما به همه جا مثل سازمان ملل دسترسی دارید و می توانید پول بگیرید، اما نمی خواهید تماس بگیرید. روزی چند بار به خاطر این وضعیت غش می کردم و نیم ساعت بعد به هوش می آمدم.

چقدر پول می خواستند؟

ابتدا یک میلیون دلار می خواستند، اما بعد به 500 هزار دلار رسید.

تعداد سارق ها چند نفر بود؟

25 تا 30 نفر بودند.

نام آن سه صیادی که در سومالی هستند، چیست؟

جمال الدین دهواری، ابراهیم بلوچی نیا و عبدا... نوهانی.

غیر از شما و آن سه نفر، خانواده صیادان گمشده اسامی دیگری مانند خالد دهقانی، نعیم و عابد درانی، پیرمنیر صبوری، احمد درزاده و... را مطرح می نمایند. از سرنوشت این ها اطلاع دارید؟

بعضی از افرادی که نام بردید، می شناسم، اما با ما نبودند. دو احتمال وجود دارد. یا لنج شان در توفان غرق شده یا به اسارت گروه دیگری که شبیه گروه داعش است، درآمده اند. این ها خیلی معطل نمی نمایند و خیلی زود از خانواده ها درخواست پول می نمایند. شاید پنج ماه هم صبر ننمایند و اسرا را می کشند. سارقان دریایی عکس و فیلم این گروه خشن را به ما نشان می دادند و می گفتند این ها به خودشان بمب وصل می نمایند و وسط جمعیت می روند. می خواستند ما را بترسانند.

قلمرو این گروه در کدام نقطه سومالی است؟

این گروهک در 170 تا 200 کیلومتری منطقه هوبیو (منطقه ای روستا مانند)، جایی که ما بودیم، هستند.

چطور شد سارقان تصمیم دریافتد شما را آزاد نمایند؟

من به شدت بیمار بودم. قبیله سارقان با دیدن وضعیت من به آن ها گفتند با سازمان ملل تماس بگیرید، چون حال این مرد خیلی خراب است. سارقان به مدت 10 روز مرا از سه نفر دیگر جدا کردند. می خواستند با فرستادن عکس ما به سازمان ملل، آن ها را تهدید نمایند و بگویند اگر پول نفرستند، ما را می کشند. اگر چند روز دیگر آنجا می ماندم، قطعا جانم را از دست می دادم. سازمان ملل هم با هماهنگی دولت ایران وارد عمل شد و من آزاد شدم.

با آن سه نفر خداحافظی کردید؟

من حدود 10 روز از آن ها جدا بودم و فکرمی کردند مرا برای دریافت عکس برده اند. حتی خبر ندارند که زنده هستم یا مرده. شاید فکر می نمایند مرا کشته اند. هر کاری می خواستند بنمایند به ما نمی گفتند که با هم مشورت کنیم.

چه درخواستی از دولت دارید؟

درخواستم از دولت ایران و رئیس جمهور این است که به این سه نفر یاری کنید تا آزاد شوند. آن ها در شرایط بسیار بدی هستند و خطر مرگ، جانشان را تهدید می نماید.

پول دادیم؛ اما آزاد نکردند

فروزان مهر، صاحب همان لنج شش میلیارد تومانی است که سال 93 در حمله سارقان دریایی سومالیایی غرق شد و 21 صیاد لنج که محمدشریف، برادر فروزان فر هم جزو آن ها بود به اسارت سارقان درآمدند. او در خصوص روند آزادی برادر خود، نکات مهم بسیاری را مطرح نمود، اما به دلیل حفظ جان آن سه صیاد و پیش رفتن اصولی پرونده از طرح جزئیات آن معذوریم.

فروزان مهر، در خصوص آزادی برادرش می گوید: با این که امیدی به زنده ماندن برادرم نداشتم، اما تصمیم گرفتم پرونده او را پیگیری کنم. پرونده برادرم در اختیار چند نهاد امنیتی بود که همزمان با آن ها در ایران، یک سازمان بشردوستانه نیز که اطلاعات زیادی در خصوص آن ندارم، آزادی برادرم و سایر صیادان را پیگیری می کرد.

اعضای آن سازمان به سارقان دریایی گفته بودند اگر صیادان بمیرند، هیچ کس به شما اعتماد ننموده و دیگر پولی به شما پرداخت نمی نماید، چون برادرم بیمار و در حال تلف شدن بود. سارقان دریایی نیز برای نشان دادن حسن نیت خود، تصمیم دریافتد برادرم را در قبال مبلغ ناچیزی که سازمان بشردوستانه به آن ها پرداخته بود، آزاد نمایند. البته قبل از این که آن سازمان به سارقان دریایی سومالی پول بدهد، سال 94، مبلغ هنگفتی به وسیله یک کشور عربی به حساب سارقان واریزکردیم، اما آن ها برخلاف قول شان، صیادان را آزاد نکردند.

به دلیل شرایط خاص آن سه صیاد اسیر، بسیاری از صحبت ها را نمی توان مطرح نمود. در این پنج سال، تاکنون با هیچ رسانه ای صحبت ننموده ام و روزنامه جام جم، اولین روزنامه ای است که با آن مصاحبه می کنم. من با معاون وزیر صحبت و مبلغ درخواستی سارقان را مطرح نمودم. البته اخیرا میزان پول درخواستی را کاهش داده اند که امیدواریم نتیجه بدهد و آن سه نفر نیز آزاد شوند. چون لنج متعلق به من بود، بنابراین نسبت به وضعیت آن سه نفر هم احساس مسؤولیت می کنم و تمام تلاشم را برای آزادی شان انجام می دهم.

خانواده های صیاد زیادی با شما مصاحبه نموده اند. البته بعضی از آن ها را می شناسم، اما مراوده ای نداشتیم. آنچه می توانم بگویم این است که طبق شنیده هایم آن ها از نظر خورد و خوراک در تنگنا نیستند و زنده هستند. امیدوارم آن ها و سه صیاد دیگر به سلامت به کشور برگردند.

منبع: برترین ها
انتشار: 11 آبان 1398 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: bolandanews.ir شناسه مطلب: 162

به "سرگذشت تکان دهنده ملوان ایرانی آزاد شده" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "سرگذشت تکان دهنده ملوان ایرانی آزاد شده"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید