پیوند با نئاندرتال ها دلیل عدم تأثیر بعضی دارو ها بر بدن ماست! - بلندانیوز

به گزارش خبرنگاران، نئاندرتال ها نزدیک ترین عمو زاده گان انسان های امروزی (هموساپین) هستند که دوره زمیانی زیادی را در کنار یک دیگر سپری نموده اند. اگرچه نئاندرتال ها در ادامه منقرض شده اند، اما انسان شناسان ثابت نموده اند که این دو گونه بشری در تعامل با یکدیگر بوده و حتی آمیزش نیز داشته اند. مطالعات قبلی بعلاوه ثابت نموده است که چنین تعاملات نزدیکی سبب انتقال بعضی بیماری های خاص از یکی از این گونه ها به گونه های دیگر بوده است. حالا مطالعه تازه دیگری منتشر شده که افق تازهی بر تعاملات نزدیک میان نئاندرتال ها و گونه ما می گشاید.

این کشف تازه در واقع حاصل یک دستاورد نوین است که نشان می دهد انواع آنزیم هایی که مسئول تجزیه دارو هایی مانند وارفارین، ایبوپروفن و استاتین های کاهش دهنده کلسترول هستند، منشأ باستانی دارند. به عبارت دیگر، این تحقیق تازه تأکید می نماید که ما این آنزیم ها را به وسیله ژن هایی خاصی که از اجداد اولیه مان به ما رسیده به ارث برده ایم، اما چنان که ما حامل بعضی از ژن های نئاندرتال ها باشیم، فاقد چنین آنزیم هایی هستیم. پس این موضوع می تواند دلیل این امر باشد که چرا چنین دارو هایی تأثیرگذاری لازم را بر روی بعضی از افراد ندارند.

محقق ارشد این مطالعه، هوگو زبرگ، ژنتیک دان تکاملی از موسسه کارولینسکا سوئد، می گوید: این یافته یکی از مهمترین شواهدی است که آمیختگی گونه ما با نئاندرتال ها و تاثیر مستقیم آن بر شرایط کلینیکی ما را ثابت می نماید. در غیر این صورت دوز های درمانی می بایست افراد مبتلا را درمان کند، اما اکنون می دانیم که چنین دارو هایی حتی می تواند برای این افراد خاص خطرناک نیز باشد.

پیشرفت ها در توالی یابی ژنتیکی نشان داده است که اجداد مستقیم ما برای بقای خود و یا شاید دلایل دیگر، با گونه های نزدیک تعامل داشته اند. میراث ژن هایی که از این آمیختگی به ارمغان می آیند هنوز به طور کامل مورد آنالیز قرار نگرفته است، اگرچه سال به سال، محققان نکاتی را در خصوص اینکه چگونه این ژن ها می توانند به تفاوت های زیست شناسی ما یاری نمایند، کشف می نمایند. در بسیاری از موارد، این تغییرات ممکن است نسبتاً بی اهمیت باشند، اما وقتی صحبت از نحوه تأثیرگذاری یک آنزیم باستانی یا کانال پروتئینی بر سلامت ما می گردد، می تواند مهم باشد.

در اینجا صحبت از ژنی به نام CYP2C9 است که سیتوکروم P450 را رمزگزاری می نماید. این مورد اخیز یک ابرخانواده آنزیم در کبد است که وظیفه تجزیه طیف وسیعی از دارو هایی را که معمولاً برای درمان هر چیزی از التهاب گرفته تا صرع استفاده می کنیم، بر عهده دارد. با این همه ما می دانیم که بیش از از 20 برداشت منحصربه فرد از کدگذاری CYP2C9 وجود دارد که بعضی از آن ها عملکرد بهتری در متابولیسم دارو ها نسبت به سایرین دارند، به این معنی که نسخه CYP2C9 که به ارث برده اید می تواند معین کند که دوز داروی شما چه مدت در بدن شما باقی می ماند.

یکی از این نسخه ها CYP2C9*2 به گفته دانشمندان 70 درصد کمتر از دیگر نسخه ها به دارو ها واکنش نشان می دهد که تعجب دانشمندان را برانگیخت. دانشمندان با آنالیز توالی یابی ژنی افرادی که چنین نسخه ای را دارند، دریافتند که بدن این افراد حاوی دو ژن سیتوکروم هستند که P450 را رمزگذاری می نماید. یکی از آن ها آنقدر به نسخه نئاندرتال نزدیک است که تقریباً به طور قطع نشان می دهد که این دو ژن به وسیله اختلاط نئاندرتال ها و هموساپین ها ایجاد شده اند. ردیابی منشأ تغییرات در چنین آنزیم های مهمی می تواند به ما درک بهتری از محیطی که در آن تکامل یافته اند بدهد، و این درک نیز می تواند در حفظ سلامتی ما موثر باشد. نتایج این تحقیق در مجله Pharmacogenomics منتشر شده است.

منبع: sciencealert

ترجمه: مصطفی جرفی-خبرنگاران