فاجعه پل Tay و شعری که برای آن سروده شد - بلندانیوز

در شب 28 دسامبر 1879، طوفانی سهمگین اسکاتلند را درنوردید و یک پل عریض فلزی را که Tay پنجم نام داشت و روی دو پایه بنا نهاده شده بود، در هم شکست. در این حادثه یک قطار در رودخانه سقوط کرد و همه سرنشینانش کشته شدند. این حادثه، بدترین حادثه خط آهن در تاریخ انگلستان بود. این فاجعه به خاطر یک شاعر بسیار بد اسکاتلندی که در قرن گذشته معروفیت خود را بیشتر به دلیل اینکه بدترین شاعر در تاریخ بود، در یادها ماند. اشعار ویلیام توپز مک گوناگال William Topaz McGonagall آنقدر بد بود که مردم تخم مرغ و ماهی گندیده به طرفش پرتاب می کردند و مسئولین، اجرای آنرا برای مردم ممنوع کرده بودند. قطعه مشهور او به نام فاجعه پل Tay به عنوان مثالی از بدترین شهر در ادبیات انگلستان شناخته شده است.

فاجعه

خور Tay یک خور ساحلی باریک و دراز در ساحل شرقی اسکاتلند است. یک پل برای عبور قطار روی این قسمت از رودخانه Tay بین سال های 1871 و 1878 کشیده شد تا زمان سفر تا شهر دوندی Dundee را کاهش دهد. پل Tay حدودا 5.2 کیلومتر طول داشت و در آن زمان طولانی ترین پل در دنیا بود. این پل از طریق یک مهندس انگلیسی راه آهن به نام توماس باوچ Thomas Bouch طراحی شده بودَ، که بسیاری از خطوط راه آهن و پل های دره ای مشهور را در جزایر بریتانیا ساخت، اما به دلیل نقش فاجعه باری که در ساختن پل Tay داشت، معروفیت یافت.

در غروب 28 دسامبر 1879، طوفان شدید و باد با سرعتی بین 110 تا 130 کیلومتر در ساعت تقریبا به گوشه های راست پل برخورد کرد. متاسفانه پل بدون در نظر گرفتن تحمل کافی در برابر فشار باد طراحی شده بود، در نتیجه آن، بخش مرکزی پل فرو ریخت و قطار مسافری را هم بین دو شهر ورمیت Wormit و دوندی Dundee تردد می کرد با خود برد. همه 70 نفر مسافر قطار در آبهای سرد رودخانه Tay ناپدید شدند.

این حادثه شوک شدیدی به حرفه مهندسی آن زمان و عموم مردم وارد کرد. این پل کمتر از یک سال و نیم بود که افتتاح شده بود. بازپرسی صورت گرفت و مهندس طراح پل، توماس باوچ، به خاطر طراحی بد پل محکوم شد.

باوچ به خاطر محکومیت و شرم، معروفیت بدی پیدا کرد و سلامتی اش هم در خطر افتاد. او در 10 اکتبر 1880، چند ماه پس از آنکه بازپرسی عمومی به سرانجام رسید، جان خود را از دست داد.

شعر

ویلیام توپاز مک گوناگال در سال 1825 یا 1830 در شهر ادینبرگ انگلستان به دنیا آمد. پدرش با چرخ دستی ریسندگی می کرد و او نیز سال های زیادی به این روش کسب درآمد می کرد. علی رغم اینکه انقلاب صنعتی داشت آرام آرام ریسندگی را منسوخ می کرد، مک گوناگال در حال پیشرفت به نظر می رسید، زیرا هنوز هم به نیروی کار ماهر که بتواند کارهای مشکل و پیچیده را انجام دهد، نیاز بود.

قبل از اینکه مک گوناگال به عنوان شاعر مشهور شود، اشتیاقی را در هنر نمایشی از خود نشان داد. او دفعات زیادی روی صحنه رفت و نقش های مختلفی از نمایش شکسپیر را اجرا کرد، ولو آنکه این به آن معنی بود که برای این منظور پولی پرداخت می کرد. اولین حضورش در ملا عام، که نقش Macbeth را بازی کرد تقریبا فاجعه بود:

سالن تئاتر با دوستان و همکارانش پر شده بود و همه مشتاق بودند که سرگرمی فاجعه باری را که در انتظارش بودند، ببینند. نمایش باید با مرگ Macbeth تمام می شد، اما مک گوناگال معتقد بود که بازیگری که نقش مکداف Macduff را داشت تلاش می کرد که او را از کانون توجه مردم خارج کند و نپذیرفت که بمیرد.

در سال 1877، مک گوناگال دریافت که به شاعری علاقه مند است. اولین شعری که نوشت شغل او را در طی دوره 25 ساله کاریش توصیف می کرد. شعر با نام معرفی Rev. George Gilfillan این طور شروع می شد:

سلام به Rev. George Gilfillan در شهر دوندی

او بزرگترین کشیشی است که من در تمام عمرم دیده یا شنیده ام.

او مرد استعدادهای درخشان است.

و افراد حاضر در کلیسا از او لذت می برند.

زیرا او را فردی ساده و راستگو می بینند.

خوش خلق و خو و به ندرت شکوه کننده

مک گوناگال شروع به سفر در اسکاتلند کرد و شعرهایش را در کلیساها، تئاترها و مکان های عمومی اجرا می کرد. مردم با این کار همزمان سرگرم می شدند و لذت می بردند. آن ها گاهی او را تشویق می کردند، شاید تشخیص می دادند که مک گوناگال آنقدر استعداد بدی دارد که به صورت تصادفی به نبوغ رسیده است. مک گوناگال در طول دوران زندگیش نسبت به مفهوم اصلی شعرهایش بی توجه بود، حتی زمانی که مخاطبین به سوی او تخم مرغ و سبزیجات پرتاب می کردند. در واقع، اصرار او بر سرودن شعر و فقدان نبوغ بود که باعث معروفیت او شد.

مک گوناگال بیش از 200 شعر وحشتناک نوشت. شناخته شده ترین کار او فاجعه پل Tay بود که روزنامه گاردین آن را به این صورت توصیف کرد: بی توجه بودن نسبت به صنعت استعاره در شعر و به کار بردن ریتم های نامناسب که نتیجه اش این بود که این شعر ندانسته جالب باشد

قسمتی از شعر او به این صورت است:

فاجعه پل Tay

پل زیبای راه آهن Tay

من خیلی متاسفم که بگویم

90 زندگی بر باد رفته اند

در آخرین روز یکشنبه سال 1879

که برای مدت های طولانی در یادها خواهد ماند

حدود ساعت 7 شب بود

و باد با حداکثر سرعت ممکن می وزید

و باران می بارید

و ابرهای تیره روی در هم کشیده بودند

و اهریمن هوا می گفت:

من پل Tay را به پایین فوت میکنم

زمانی که قطار، ادینبرگ را ترک کرد

دل های مسافران روشن بود و هیچ غمی نداشتند

اما تندباد شدیدی وزید

که قلب های آن ها را لرزاند

و خیلی از مسافران با ترس گفتند:

من امیدوارم که خداوند ما را به سلامت از پل Tay عبور دهد

اما وقتی که قطار به نزدیکی خلیج Wormit رسید

باد با صدای بدی وزید

و تیرهای افقی وسط پل Tay را تکان داد

در آخرین روز یکشنبه سال 1879

که برای مدت زمان خیلی طولانی در یادها خواهد ماند