یادداشت، مشروعیت 15درصدی؛ دولت افغانستان از چه کسانی نمایندگی می نماید؟ - بلندانیوز

به گزارش گروه بین الملل خبرنگاران، سید حسام رضوی، کارشناس مسائل افغانستان در یادداشتی نوشت: بر اساس اصول لیبرال دموکراسی غربی، برگزاری انتخابات مهم ترین برنامه آمریکایی ها برای استقرار دولت-ملت سازی مورد نظرشان در افغانستان بود تا در سایه آن و با جانشینی یک حکومت فرومانده و صرفاً وابسته به خود بتوانند سایر اهداف لیبرالی خود را در این کشور پیاده نمایند.

افغاستان تا زمان حضور آمریکایی ها به طور جدی زیرساخت های برگزاری انتخابات را نداشت و تامین همین زیرساخت ها، هم زمان بر بود و هم هزینه زیادی را بر دوش آمریکایی ها تحمیل می کرد با این حال واشنگتن می دانست عدم برگزاری انتخابات و یا شکست آن به معنای انتها ارزش های لیبرال آن هم در زمان اوج حضور و قدرت آنها در افغانستان خواهد بود.

آمریکا تمام توان خود را به کار بست و با تجهیز و تکمیل زیرساخت های برگزاری انتخابات در افغانستان توانست بخشی از برنامه بلندمدت و اساسی خود را در افغاستان پیاده کند؛ برگزاری انتخابات، حضور مردم در پای صندوق های رای برای مآغازیت بخشی به دولت و در نهایت گزینش شخص موردنظر واشنگتن بدون توجه به خواست مردم.

سه دوره گذشته انتخابات ریاست جمهوری افغانستان به همین منوال سپری شد و آمریکایی ها هر آنچه خواستند برخلاف میل، اراده و رای مردم افغانستان انجام دادند. در سه دوره گذشته انتخابات ریاست جمهوری افغانستان هر بار آنکه به عنوان پیروز معرفی و بر مسند حکومت نشست دقیقا همانی بود که مردم افغانستان او را انتخاب ننموده بودند اما هر بار آمریکا با ترفند و شیوه ای، طرف مخالف نتایج انتخابات را آرام می کرد.

انتخابات چهارم اما با تمام دوره های پیشین متفاوت بود؛ ناامنی ها به بیشترین حجم خود رسیده، فساد اقتصادی و اخلاقی در بدنه حکومت وحدت ملی خود را به اوج رسانده، آمارهای فقر، بیکاری و آسیب های روانی و اجتماعی سر به فلک کشیده و فروماندگی دولت به سر حد خود رسیده است.

این بار مردم افغانستان با تجربه 18 سال گذشته سعی کردند تصمیم شان را طور دیگری بگیرند و این تصمیم چیزی نبود جز نیامدن.

کمیسیون مستقل انتخابات، ماه ها پیش از برگزاری انتخابات افغانستان خاطرنشان کرد که آمار واجدین شرایط شرکت در این دوره 13 میلیون نفر است.

براساس قانون انتخابات افغانستان افراد واجد شرایط برای شرکت در انتخابات چند ماه پیش از برگزاری این روند باید در کمیسیون مستقل انتخابات ثبت نام نمایند؛ هم زمان با آغاز این دوره 9 میلیون و 400 هزار نفر برای حضور در این پروسه ثبت نام کردند که آماری قابل قبول برای برگزار نمایندگان آن بود.

اما در روز انتخاب اعلام شد چیزی در حدود دو میلیون نفر در انتخابات شرکت نموده اند و یک ماه و اندی بعد یعنی 12 آبان 1398 اعلام شد تعداد آرای قابل شمارش چیزی در حدود یک میلیون و 800 هزار رای است و این یعنی 15 درصد افراد واجد شرایط رای داده اند.

این میزان از مشارکت دو پیغام گسترده برای دو طرف دارد.

طرف اول، آمریکایی ها هستند که وزن شان در این انتخابات پس از 19 سال حضور همه جانبه در افغانستان سنجیده شد و آن ها سرافکنده تر از گذشته از این شبه رفراندوم بیرون آمدند و باید خود را برای خروج از افغانستان آماده تر از قبل نمایند.

طرف دوم اما تیمی است که در نهایت پیروز این روند اعلام می گردد؛ این تیم با این اوصاف دو چالش جدی دارد:

1- اولین چالش تیم بازنده این رقابت خواهد بود که بی شک مخالفتی سرسختانه خواهد نمود مگر اینکه در پشت پرده معامله جدی تری با آمریکایی ها اجرا شده باشد.

2- چالش دوم مربوط به مآغازیت این دولت است . در واقع تیمی که به عنوان تیم پیروز اعلام می گردد چیزی در حدود یک میلیون رای دارد و این یعنی یک، 35 ام جمعیت افغانستان و کمتر از 10درصد جمعیت واجدین شرایط شرکت در انتخابات.

فساد اداری و اخلاقی در دولت، وضع نامطلوب امنیتی، قدرت گیری مجدد و روزافزون طالبان، تمایل آمریکا برای خروج از افغانستان و پررنگ شدن مخالفان دولت در کنار این حجم اندک از مآغازیت و مشارکت در انتخاب دولت آینده، به شدت تیم پیروز را در معرض شکست در راه خود قرار خواهد داد.

تیمی که قرار است دولت آینده افغانستان را تشکیل دهد حمایت حداقلی مردم این کشور را دارد و این موضوع در همه جا او را آزار خواهد داد.